Arrigo Cipriani: 92 vjeç arrihet pa ngrënë darkë dhe duke dashuruar
E Hënë 22 Prill 2024, 11:34
TiranaPost
Si mund ta arrish dhe ta kalosh moshën 90 vjeçare? Në intervistën me personalitetin italian, venecianin Arrigo Cipriani, mund t`i gjej përgjigjet.
A është mungesa e darkës, prania e dashurisë apo karateja?
Lexoje të plotë!
Cipriani, si arrihet 92-vjetori?
Duke mos ngrënë pothuajse asgjë në mbrëmje dhe të bërit një çerek ore karate në ditë.
Karate?
Është një gjimnastikë e brendshme. Nuk lë mënjanë asnjë lëvizje, as atë të gishtit të vogël të dorës së djathtë.
Sipas meje, karateja nuk mjafton.
Në fakt, dashuria është e nevojshme gjithashtu.
Keni rënë në dashuri?
Unë jam marrëzisht i dashuruar me një grua të veçantë.
Sa vjeç është gruaja me të cilën jeni dashuruar marrëzisht?
52.
Dyzet vjeç më e re.
Dhe çfarë rëndësie ka?
Si jeni njohur?
Rastësisht. Pesë vjet më parë ishim ulur bashkë në festën e policisë, ku nuk kisha qenë kurrë. Zbuluam se të dy vinim nga Venecia dhe se flisnim të njëjtën gjuhë.
Dashuri me shikim të parë?
Nuk besoj në dashurinë me shikim të parë. Dashuria rritet pak nga pak. Ne kujdesemi për njëri-tjetrin. Ajo ka dy diploma të rëndësishme me nota të shkëlqyera. Tani punon me ne në kompani dhe e ka restauruar.
A po shkonte keq?
Pas festës së ditëlindjes sime të tetëdhjetë, mendova se jeta ime profesionale kishte mbaruar dhe ia kisha besuar veten njerëzve të gabuar. Ajo e shpëtoi, pa bërë asgjë të veçantë, thjesht me kujdes dhe integritet. Më kujton atë që filozofja hungareze Heller u tha dikur studentëve të saj: “Ju po studioni shumë lëndë të kota: filozofi, latinishten e lashtë dhe greqishten, matematikën. Sidoqoftë, do të shihni se këto lëndë të padobishme do t'ju ndihmojnë shumë në kryerjen e atyre të dobishmeve. Ajo është një grua e jashtëzakonshme, jam i lumtur me të dhe kam harruar moshën time.
Si është dashuria në moshën tuaj?
Unë jam ende aq i fortë sa kam qenë. Urologu që më operoi prostatën kur isha pesëdhjetë vjeç më tha: fituam dhjetë vjet. Ai e kishte gabim: kishim fituar gjysmë shekulli.
Për ju që keni kaluar dekadën e vdekjes, mes të 80-ave dhe 90-tave, askush nuk mund t'ju ndalojë më.
Ata duan t'u heqin lejen e drejtimit 90-vjeçarëve: një padrejtësi. Një ditë më ndaluan ndërsa unë po ecja 200 në orë.
Nuk duhet ecur kaq shpejt!
Është e vërtetë, por makina ime arrin 300... Më thanë: duhet ta sekuestrojmë dhe të heqim patentën; të paktën ecni më ngadalë.
Çfarë thotë trashëgimtari i perandorisë Cipriani, djali juaj Giuseppe, për dashurinë tuaj të re?
Edhe ai është i lumtur. I detyrohem gjithçka babait tim Giuseppe, themeluesit, dhe djalit tim, i cili e zgjeroi grupin në të gjithë botën. Vetëm në Nju Jork kemi tre mijë punonjës.
Ju ishit edhe në burg bashkë.
Pesë orë në dhomën e sigurisë, me pranga, gjatë gjyqit për çështje tatimore, me të cilat në Amerikë nuk bëjnë shaka. Prokurori i Përgjithshëm kërkoi falje. Giuseppe u përgjigj: Unë të falënderoj, nuk kam kaluar kurrë kaq shumë kohë vetëm me babin në jetën time.
Unë e pashë Giuseppe-n gjatë Kupës së Botës në restorantin tuaj në Doha: ai ishte duke shërbyer në një tavolinë.
Për ta ngritur punën në restorantin e Nju Jorkut në Fifth Avenue ne punuam së bashku gjashtëmbëdhjetë orë në ditë për katër muaj. Të gjithë miliarderët nga Manhatani erdhën në inaugurim me femra të bukura; nuk dukeshin si zuska, por ndoshta ishin; dhe nuk doja të kisha një vend të tillë. Një ditë një tutor erdhi për drekë. Në dalje e ndoqa për tre kilometra në Fifth Avenue. Më në fund ai u ndaloi dhe unë e paralajmërova kështu: “Kam katër muaj që punoj gjashtëmbëdhjetë orë në ditë për lokalin tim; Nëse vjen sërish, do të të vras”. Ai nuk u shfaq më kurrë.
Nëse të përkufizoj si njeri të djathtë dhe antifashist, a e njeh veten të tillë?
Po.
Në Itali jeni pak.
Unë jam një liberal i vërtetë, ndaj nuk e duroj dot fashizmin; dhe jo vetëm sepse ai e persekutoi babanë tim.
Pse?
Marrëzia e fashizmit.
Si ju duket Meloni?
Ajo është e mirë, po rritet dhe mund të bëhet një udhëheqëse e rëndësishme politike. Gjithashtu sepse nuk ka asgjë që ia vlen në të majtë.
Cili është mendimi juaj për Berluskonin?
Më pëlqeu Berlusconi i viteve të fundit: i moderuar, pro-evropian; Ai la një kujtim të bukur nga vetja. Një ndjekës i lirisë.
Pse ndjekës?
Sepse revolucioni liberal nuk ndodhi; por ai gjithmonë ka ndjekur lirinë.
Djali juaj Giuseppe kishte dy fëmijë me Eleonora Gardini dhe tani ka adoptuar një tjetër.
Po, një fëmijë uruguaian, Facundo, i cili tani është gjashtë vjeç. U operua për spina bifida, tani është mirë. Unë kam tetë nipër e mbesa, duke përfshirë fëmijët që Giuseppe kishte me Eleonorën, Ignazio dhe Maggio, të cilët punojnë për ne në të gjithë botën: ata janë një përzierje midis Raul Gardinit dhe meje. Unë gjithashtu kam një stërnip që quhet Harry. Kështu që nuk jam më i vetmi qenie njerëzore që e kam marrë emrin nga një lokal dhe jo anasjelltas.
Harry ishte amerikani që i dha hua babait tuaj paratë për të hapur biznesin.
Babai im ishte personifikim i butësisë. Ai ishte një barmen që tundte obeliskun e vogël të akullit me gjeste të lehta, pothuajse pa lëvizur. Para se të vdiste, ai rifitoi vetëdijen pas tre muajsh në koma, na pa të mbledhur rreth shtratit të tij dhe pyeti: a jemi të gjithë të vdekur? Ai na ngacmonte. Në fund të fundit, atij i pëlqente të përsëriste: jeta nuk është diçka serioze. Sot unë rekomandoj mësimet amerikane të Calvinos për studentët e mi në Ca' Foscari, duke filluar me atë kushtuar butësisë.
Si janë 20-vjeçarët sot?
Të zotët. Por ata nuk kanë lexuar asnjë libër në jetën e tyre. Ata janë gjithmonë të përkulur mbi celularët e tyre.
Ende nuk i doni mediat sociale apo kuzhinierët me yje?
Mediat sociale ua kanë dhënë fjalën budallenjve. Ato përcjellin idenë se rrëmuja ka gjithmonë të drejtë dhe kjo kërcënon të ardhmen e njerëzimit. Kuzhinierët me yje, nga ana tjetër, do të zhduken vetë, si dinosaurët.
Pse?
Sepse prodhojnë shije artificiale, të cilat ju nuk i njihni, nuk i mbani mend dhe nuk lidheni me to. Dhe pastaj ata duan t'ju bëjnë të hani atë që ata vendosin. Merr menunë e shijimit dhe ndihesh sikur shefi i kuzhinës po të shikon. Ndihesh nën vëzhgim: nuk je ti që e gjykon; është ai që të gjykon.
Si e shihni Venedikun (Venecian) sot?
Unë nuk e ndaj këtë frikë nga uji. Venecia është ujë. Baticat hyjnë dhe dalin. Harry's Bar është një nga pikat më të ulëta në qytet; një ditë pas përmbytjes, ne ishim të hapur. Por sekreti i Venecias është tjetër lloj.
Ç`lloj sekreti?
Shpirtëror. Venecia ka një shpirt të lirë; por për të ndërtuar Bazilikën e San Markos duhej një forcë e madhe shpirtërore. E ndërtuan pa përllogaritje, pa e pyetur veten se sa do të kushtonte.
Si është kryebashkiaku Brugnaro?
“Ai është nga Mogliano. Ai di pak për Venedikun, nuk e kupton, nuk e ndjen.
Si ju duket Papa Françesku?
Populiste. Si Gjon Pali II, i cili ishte gjithmonë në TV. Më inteligjenti ishte Ratzinger.
Çfarë ka në jetën e përtejme?
Asgjë. Unë nuk besoj në Zot vdekja është si qetësimi para gastroskopisë: ju nuk e kuptoni atë dhe thjesht nuk jeni më. Por kjo i bën vitet në vazhdim edhe më emocionuese.
