Stil jete

Why do we like to be afraid (up to a point)?

Why do we like to be afraid (up to a point)?

In March 2020, Steven Soderbergh 's Contagion , in which humanity faces a deadly new pandemic, made a fresh start - seen worldwide 9 years after its first theatrical release. Covid- 19 had just begun to appear around the world in all its fury, and people locked at home seemed to want to "distract themselves" with a movie that seemed like a prophetic copy of real life.

But how is such masochism explained ? Why does fear cause us such a magnetic fascination? Perhaps because of the kind of pleasure we get when it disappears, a kind of relief that has survived even before . But there must be more to it than that.

As the British "The Guardian " writes in a recent article, the first explanation can be found in the biological reaction to situations perceived as dangerous. The response to these stimuli is directed by the amygdala , a complex of neurons in the shape of the tonsil, located in the innermost part of both temporal lobes of the brain.

Nëse amigdala percepton një kërcënim, ajo i dërgon një mesazh hipotalamusit, një strukturë e vogël në tru që nxit çlirimin e hormoneve të fuqishme të stresit. Në këto kushte, shkaktohet i ashtuquajturi reagim “lufto ose vrapo”. Adrenalina e mban trupin në një situatë vigjilente, përshpejton rrahjet e zemrës, dhe bën që më shumë gjak të mbërrijë tek muskujt, në mënyrë që të jemi gati për të vrapuar me shpejtësi.

Hormoni i kortizolit e rrit presionin e gjakut:enët përreth organeve zgjerohen, duke i furnizuar ato me oksigjen dhe lëndë ushqyese; frymëmarrja bëhet më e shpejtë dhe më shumë oksigjen arrin në tru; niveli i glukozës në gjak rritet dhe trupi mbushet me energji të veçantë.

Ky lloj reagimi është i menjëhershëm dhe shumë i shpejtë. Amigdala “vendos” se kur një stimul i jashtëm është i frikshëm, edhe para se ne të jemi të vetëdijshëm për të. Vetëm më vonë informacioni dërgohet në korteks, që është shtresa më e jashtme dhe më pak e lashtë e trurit, e lidhur me arsyetimin, kujtesën dhe vetëdijen.

Kur më në fund vendosim se rreziku ka ikur dhe se frika ishte e ekzagjeruar, ky “cunam” kimik pasohet nga çlirimi i endorfinës dhe dopaminës, hormonet e ndjenjës së mirë që na shpërblejnë me ndjenja euforie. Në rast se kimia ka sigurisht rolin e saj për të na bërë ta “vlerësojmë” frikën, ekziston edhe një aspekt edukativ dhe social, që i shndërron përvojat e tmerrshme në mundësi të dobishme për të mësuar.

Pra situata që rikrijojnë frikën në kushte të sigurta, si filma, libra dhe seriale horror. Ato janë një mënyrë për të trajnuar aftësinë tonë për të reaguar ndaj pasigurisë. Ne mund ti konsiderojmë ato një manual udhëzimi për situatat kritike me të cilat mund të përballemi në të ardhmen.

Mark MalmdorfAndersen, psikolog dhe studiues në Universitetin e Arhusit në Danimarkë thotë:”Ka të ngjarë që format rekreative të frikës të ndihmojnë në përmirësimin e rregullimit emocional dhe strategjive të përballimit”. Në këtë kuadër, edhe suksesi i ri i filmit “Contagion” në kohën e Covid it, mund të shpjegohet si një strategji për të mësuar se siduhet të sillemi përballë një situatë të panjohur, dhe për ta bërë disi më të parashikueshëm kaosin absolut të realitetit aktual.

Por deri në çfarë mase funksionon kjo? A ekziston një prag ku frika e shkaktuar është e tepërt? MalmdorfAndersen u përpoq t’i përgjigjej kësaj pyetjeje duke studiuar një grup vullnetarësh që u dërguan të vizionin një shtëpi të përndjekur nga zombit, fantazmat dhe vrasësit serialë.

Ata iu nënshtruan çdo lloj aspekti të gjërave të frikshme, nga neveria tek frika, nga sikleti tek vetmia, nga errësira te klaustrofobia, dhe duhej të tregonin se si ndiheshin gjatë gjithë përvojës. Nga dëshmitë dhe nga analiza e rrahjeve të zemrës, rezultoi se ne njerëzve na pëlqen frika, por vetëm nëse ajo nuk na largon shumë nga zona jonë e rehatisë.

Pra nëse nuk e ndryshon shumë gjendjen tonë fiziologjike. “Rezultatet e studimit tonë,sugjerojnë se mund të ekzistojnë një pikë optimale midis frikës dhe argëtimit, ku konteksti nuk është shumë i frikshëm, por jo shumë i kontrollueshëm. Atje shfaqet edhe kënaqësia më e madhe”- thekson MalmdorfAndersen.

This distinction is different for everyone, and its boundaries are often blurred: it is not said that what amuses us , is not terrible for someone else. And these are not differences that should be taken lightly, because fear too prolonged in time , can be dysfunctional and cause high levels of stress, anxiety or other conditions , which weaken our immune system .

*This article was published by Bota.al and reposted by Tiranapost.al