The timid, or the silent resistance of the society of the spectacle
I ndrojturi e urren politikën kështu siç është shndërruar ajo. Me mediat, me shpejtësinë e frikshme të komunikimit, njeriu i ndrojtur ndihet sikur është në mërgim. Përballë vërshimit të informacionit, i vërtetë apo i rremë, i bukur apo i shëmtuar, madhështor apo patetik, njeriu është i pambrojtur: gjithçka është studiuar për të qenë një element i rëndësishëm i realizimit të shfaqjes.
2024-08-08 19:44:20
Erjon Uka
By Tahar Ben Jelloun / Shyness is not a disease. It is a behavior that one can simply have, clearly involuntary, that deserves consideration and respect. Experienced carefully, timidity can represent a value to be worshipped, like slowness accompanied by silence. But, sometimes, this attitude gives us the impression of falsifying the truth.
If our ideas become dependent on emotions and therefore on the way in which our body reacts, in fact, the truth is removed or obscured.
The timid is obsessed with the idea of truth, with the idea of always being visible in the sunlight, under the gaze of others. He feels that he is in front of an audience that expects information from him, or performance (as in sports) or virtuosic exercises (as a pianist or violinist).
Fear dwells in the timid. Fear of everything. This is his weakness, his problem. He knows courage. To prove it, he goes on stage to speak. And he defines courage as being afraid to be afraid. It constantly overcomes fear. He fights and trains to reduce it to nothing.
We live more and more immersed in a world of spectacle, as Guy Debord said in 1967. This essay had a major impact on the revolutionary movement of May '68 in France. The timid is the one who rejects the society of the spectacle. Indeed, he knows very well the mechanisms of the society of spectacle and deception, he knows how they work and the dangers. He would like to report them, but something stronger than himself prevents him from expressing himself. Whether she talks or not is up to you. "The spectacle - Guy Debord tells us - is food with which society is fed; she ends up believing that this is her natural environment.”
Everything is representation. Behind it, there is a market logic. It is about the materialization of the same ideology. Market value fights for itself. It impresses everywhere as if it were unique.
Well, shyness is precisely the attitude of those who have realized that they do not want to participate in this spectacle. They hesitate, blush, stammer, then leave the stage. Deciding to leave, they realize their loneliness and are content with it. Shy people don't complain.
Rather than seeing this as a behavior of failure, it is better to analyze what this behavior presupposes and means.
I ndrojturi e urren politikën kështu siç është shndërruar ajo. Me mediat, me shpejtësinë e frikshme të komunikimit, njeriu i ndrojtur ndihet sikur është në mërgim. Përballë vërshimit të informacionit, i vërtetë apo i rremë, i bukur apo i shëmtuar, madhështor apo patetik, njeriu është i pambrojtur: gjithçka është studiuar për të qenë një element i rëndësishëm i realizimit të shfaqjes. Nëse të gjithë do të vendosnin të ndalonin së ndjekuri vazhdimisht programet televizive, nëse të gjithë do t'i hiqnin sytë nga cirku që i rrethon, aktorët e shoqërisë së spektaklit do të reduktoheshin shpejt në qenie të hutuara dhe të papuna.
Shoqëria e spektaklit është makineria e krijuar për të luftuar dhe për të rrëmbyer demokracinë. Të gjitha përpjekjet e saj synojnë të rrënjosin te njerëzit një lloj pranimi natyral të gjërave, siguri dhe mbi të gjitha mungesën aq të dëshiruar të dyshimeve. Etienne de La Boétie (1530-1563), një mik i famshëm i Montaigne, dikur tha: “Të gjitha gjërat bëhen të natyrshme për njeriun kur ai mësohet me to. Arsyeja e parë e skllavërisë vullnetare është zakoni”.
Pikërisht këtë ka kuptuar regjisori i shoqërisë së spektaklit: të kufizojë në mënyrë të padrejtë lirinë, duke e bërë njeriun të besojë se është zgjedhja e tij e vullnetshme, liria e tij. Ky është një mekanizëm pervers.
I ndrojturi është qëndrestar. Nietzsche thotë “Ubi nihil vales , ibi nihil velis”, pra vullneti im nuk duhet të shtrihet përtej fuqisë sime.
Njeriu i ndrotjur ka forcën e vullnetit, e refuzon faktin që ta detyrojnë; përparon ngadalë, shpesh herë duke dyshuar tek gjithçka e kudo, siç këshillon edhe Descartes. Nuk është dobësi, është respekt për të vërtetën. Duhet të themi të vërtetën dhe ta jetojmë atë pa bujë. Ky është vullneti i të ndrojturve.
Por ka një zonë ku ndrojtja kthehet në problem. Dashuria. Roland Barthes e ka përcaktuar më mirë se kushdo tjetër këtë. Ai vetë ishte shumë i turpshëm dhe vuajti në jetën e tij të dashurisë plot hezitime dhe dështime nga frika e deklarimit, e rrëfimit të dashurisë. Dyshimi i vazhdueshëm e shkatërron aventurën e dashurisë. Të jesh i dashuruar, na thotë Roland Barthes, do të thotë të presësh. Kaloni kohën tuaj duke pritur për një shenjë nga tjetri, një telefonatë, një letër të shkurtër, diçka që ngushëllon pritshmëritë e atyre që presin.
Pastaj është heshtja, armikja e të ndrojturve. Heshtja është ankth, po aq sa zhurma dhe spektakli. Kështu, heshtja e personit të dashur dhe të shumëpritur është një vrasje pa zhurmë, një krim pa gjurmë, pa gjak. Ne vdesim sepse kemi pritur dhe për faktin se jemi harruar, jemi lënë pas dore, padashur, domethënë nuk jemi njohur në qenien tonë më të thellë. I ndojturi është ai që vuan në heshtje. Vihet në provë shkalla e tij e njerëzillëkut. Ai ka nevojë për dikë që t'i japë një dorë, t'i thotë një fjalë miqësie, mikpritjeje, mirëseardhjeje. Kjo do t’ia lehtësojë fjalët dhe veprimet.
It is said that during the war, it was the cowards who behaved like heroes. They overcame fear and faced danger with courage, even if it meant death. Those who shout, who are arrogant and talk too much, are often cowards. Faced with actions, they retreat and find some excuse not to come forward.
Shyness hesitates and distrusts both the clarity and the shame of certain situations in the world.
And here comes the shame. The shy person knows well, frequents and subdues shame. But he has nothing to be ashamed of. So, the shy person is the one who is ashamed even though he has not done any wrongdoing. The whole work lies in freeing him from the control of shame, which has no reason to exist. To remove it, to release it. And since he is free, he is able to move mountains. I know something about this thing.
I am a shy ex.
*Tahar Ben Jelloun is a Moroccan-French writer, author of many novels and essay books. During his creativity, he was honored with several literary prizes such as Prix Goncourt and Prix Ulysse, while he was several times part of the list of writers nominated for the Nobel Prize. This part was translated into Albanian by Erjon Uka .
